Elgars Vioolconcert (1910) is op verschillende manieren verbonden met de traditie van het romantische vioolconcert. Het deelt hetzelfde opusnummer 61 als Beethovens Vioolconcert en is in dezelfde vorm geschreven als dat van Brahms. Met Sibelius deelt Elgar het opmerkelijke gegeven dat hij aanvankelijk violist wilde worden, maar dit nooit heeft waargemaakt. De frustratie over die onvervulde ambitie vertaalde zich in concerten die het uiterste van de violist eisen. Elgar bijvoorbeeld componeerde niet alleen een van de langste vioolconcerten; dankzij zijn grondige kennis van het instrument is het met zijn dubbelgrepen en acrobatische passagewerk ook een van de meest veeleisende. Zoals het een romantisch werk betaamt, zit het stuk vol met biografische verwijzingen. Het opschrift ‘Hierin besloten ligt de ziel van…’ verwijst mogelijk naar Alice Stuart Wortley, met wie Elgar een hechte vriendschap onderhield. Onder andere het prachtig uitgesponnen langzame deel zou naar deze dame met de koosnaam Windflower verwijzen. In tegenstelling tot de vioolconcerten van Beethoven , Brahms en Sibelius bestaan er van Elgars Vioolconcert relatief weinig opnamen. Vilde Frang biedt met haar uitvoering, samen met het Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, een meer dan waardevolle aanvulling. Met haar warme en gepolijste toon bewijst Frang dat Elgars Vioolconcert een blijvende plek in de canon verdient. (JWvR)