Toen ik net elf jaar was – en me hevig begon te interesseren voor de Top 40 – was Shout van Tears For Fears (1984) het eerste liedje dat mijn hart veroverde. Dus toen ik 35 jaar later de makers voor het eerst live ging zien, had dat vooraf álles in zich om magisch te worden. Dat het niet magisch werd, lag wellicht deels aan mezelf, maar ook aan het volstrekte gebrek aan chemie tussen Roland Orzabal en Curt Smith, die hun (op zich ijzersterke) repertoire bovendien nogal klakkeloos naspeelden. Dat het duo nog steeds geweldige liedjes kan maken, bewezen zij in 2022 met prachtalbum The Tipping Point , waarin de dood van Orzabals vrouw centraal stond. Weer bijna drie jaar later is er een (soort van) opvolger: vier nieuwe nummers – veel vrolijker van toon, waarbij Say Goodbye To Mom And Dad zelfs doet denken aan TFF-voorloper Graduate – plus opnames van een optreden in Franklin, Tennessee, waaraan tevens een concertfilm is gewijd. Helaas bewijst Songs For A Nervous Planet als geheel opnieuw dat Tears For Fears toch vooral een uitstekende studioband is. (RME)