De garage van de familie Boontjes in Schagen werd vroeger regelmatig omgetoverd tot een bar-dancing: Dancing Boontjes. Muzikale telg Thijs Boontjes weet dit alleen van de overlevering en vergeelde zwart-wit foto’s. Hij houdt van ranzige horeca, een beetje verval en het ordinaire. Hij houdt daarnaast van doorleefde levensliederen, maar ook van Lee Hazlewood , Tom Waits , sixtiesmuziek en punk. Het krijgt allemaal een plek op zijn tweede album Dancing Boontjes, een verzameling fraai en organisch gearrangeerde levensliederen over drank, het artiestenbestaan, rammelende relaties, discriminerende nachtportiers en andere opmerkelijke zaken. Kwaad maakt hij zich op het kabinet Schoof in het niets aan de verbeelding overlatende Fiasco. Werkelijk ontroeren (zoals een levenslied hoort te doen) doet hij in Bonnie, dat hij schreef voor de campagne Digitaal Nalatenschap. Misschien zijn de woordvondsten nog wat te slim en is zijn muziek nog iets te doordacht, waardoor hij je niet in de ziel raakt, maar Thijs Boontjes heeft alles in zich om ooit nog eens een doorleefde Top 2000-kraker te schrijven. (MR)