Als het aan dirigent Giovanni Antonini ligt staan in 2032 al Haydns symfonieën op de plaat. Daarbij houdt Antonini het graag spannend. In plaats van een droge chronologische aanpak, zoekt hij naar thematische verbanden tussen Haydns symfonieën. Dat levert verrassende doorkijkjes op. Dit album bijvoorbeeld zoomt in op het verrassingseffect in veel van zijn muziek. Haydn was altijd wel te porren voor een geintje. Naar verluidt barstte de componist in een onbedaarlijke lachbui uit als hij een van zijn eigen muzikale grappen hoorde. Ongetwijfeld zal dat zijn gebeurd met de uitvoering van Haydns beroemde Symfonie nr. 94, met de bijnaam ‘The Surprise’. In het speelse tweede deel deelt Haydn een aantal onverwachte fortissimo klappen uit, die het in slaap gesukkelde publiek hardhandig bij de les brengt. In de Finale van Symfonie nr. 90 speelt Haydn op een andere manier met het verwachtingspatroon van zijn luisteraars. Het lijkt alsof het stuk is afgelopen, maar dan zet de muziek na een lange stilte onverwacht opnieuw in. De meest subtiele verrassing biedt Haydn met Symfonie nr. 98. Haydn, die zijn symfonieën vaak vanaf de fortepiano dirigeerde, trakteerde zichzelf in de Finale op een korte maar effectieve pianosolo. Tegelijk vormt deze symfonie Haydns in memoriam voor zijn kort daarvoor overleden vriend Wolfgang Amadeus Mozart. In het langzame deel citeert Haydn zowel uit Mozarts Krönungsmesse als zijn Jupiter Symfonie. Ook dat kun je een verrassing noemen, al zal het toenmalige publiek dat grotendeels zijn ontgaan. (JWvR)