Voor Beethoven werd de symfonie een idealistisch genre waarin de mens triomfeert over zijn wisselvallige bestaan. Sommige latere componisten waagden het om dat symfonische traject in zijn tegendeel om te keren: van voorspoed naar mislukking. Het bekendste voorbeeld is de Zesde Symfonie van Mahler (1904), waarvan de finale letterlijk ten prooi valt aan hamerslagen. Mahler liet het overigens niet bij die pessimistische uitkomst. In zijn Zevende Symfonie vond hij de weg terug, van duisternis naar licht. Ook hier is de muziek dus grotendeels duister, maar op een meer mysterieuze manier, als een nachtelijke tocht tijdens een zomervakantie. Dan de uitbundige finale van de Zevende. De muziek is kinderlijk, zonnig, om niet te zeggen volslagen maf. Was het Mahlers bedoeling om het idealisme à la Beethoven in ere te herstellen? Of is het de grimas van iemand die het verleerd heeft om zichzelf nog langer serieus te nemen? De luisteraar mag het zeggen. Deze live uitvoering onder leiding van Rattle (zijn derde lezing op cd) is niet slecht, maar er zijn uitvoeringen die de slapstick van de finale beter weten te vangen. (HJ)