Met dit album rond het late symfonische werk van Jean Sibelius zet dirigent Santtu-Matias Rouvali zijn reis door het oeuvre van de Finse componist voort. Net als op eerdere albums koppelt hij daarbij Sibelius’ symfonieën aan toneelmuziek en symfonische gedichten. Op deze cd zijn dat Sibelius' Zesde en Zevende Symfonie en de toneelmuziek bij The Tempest. De pers is enthousiast (onder meer vier sterren in NRC), waarmee Santtu-Matias Rouvali zich inmiddels in een legendarisch rijtje van Finse Sibelius-interpreten mag scharen, onder wie Esa-Pekka Salonen, Jukka-Pekka Saraste en Hannu Lintu. De kracht van Rouvali is dat hij inzoomt op het drama in Sibelius’ symfonieën, waarbij sterke accenten en scherpe contrasten niet worden geschuwd. Dat is duidelijk hoorbaar in het ‘tweeluik’ van Sibelius’ laatste twee symfonieën (beide door Sibelius als ‘Fantasie’ omschreven). Weinig dirigenten zetten zo in op het speelse karakter van het eerste deel van de Zesde Symfonie, door Sibelius naar verluidt omschreven als ‘het vallen van de eerste sneeuw’. Als je die lijn doortrekt, dan laat diezelfde sneeuw zich in de daaropvolgende delen van zijn grimmigste kant zien. Rouvali interpreteert regelmatig Sibelius’ speelaanwijzing ‘poco’ (een beetje) in de partituur als ‘molto’ (veel). Je kunt zoiets een overdrijving noemen, maar het werkt wel. Hetzelfde doet Rouvali met de beroemde koperclimaxen in de Zevende Symfonie, met een solorol voor de trombone. Van The Tempest klinkt jammer genoeg slechts een beknopte selectie. Juist van de meer impressionistische deeltjes zoals The Oak Tree was het interessant geweest hoe deze onder de handen van Rouvali zouden hebben geklonken. (JWvR)