Robert Schumann wijdde zich graag langere tijd aan één genre. Tot 1839 schreef hij voornamelijk pianomuziek, 1840 werd het liederenjaar, en 1842 het jaar van de kamermuziek. De drie vioolsonates op dit album stammen echter uit zijn laatste scheppingsjaren (1851-1853). De eerste twee hebben nog een officieel opusnummer. De Derde Vioolsonate bleef lange tijd onder de radar en werd pas in 1956 gepubliceerd. Schumanns echtgenote Clara hield het stuk achter, omdat het haar te veel herinnerde aan de mentale neergang die haar echtgenoot in die tijd doormaakte. Gelukkig worden Schumanns vioolsonates steeds vaker integraal op cd uitgevoerd, zoals hier door Alina Ibragimova en Cédric Tiberghien. Het duo benadrukt de karakterverschillen tussen de sonates met subliem, interactief samenspel; essentieel voor Schumanns kamermuziek. De Eerste Vioolsonate heeft qua sfeer veel weg van Schumanns Fantasiestücke. Schumanns daaropvolgende ‘Zweite grosse Sonate für Violine und Pianoforte', zoals hij het stuk zelf noemde, is groots aangelegd. Luister alleen al naar de monumentale openingsakkoorden, of het slot van het Scherzo met een citaat uit het Lutherse koraal Gelobet seist du, Jesu Christ. De Derde Vioolsonate bevat twee delen (Intermezzo en Finale) die Schumann oorspronkelijk schreef voor de F-A-E-sonate, een gezamenlijke compositie voor violist Joseph Joachim , waaraan ook Brahms meewerkte. Kort daarna werkte Schumann ze verder uit tot zijn Derde Vioolsonate. Je kunt je alleen maar afvragen waarom het stuk bij Clara huiver opriep. Was het de vermeende onevenwichtigheid tussen de eerdere en nieuwere muziek, of misschien toch de rauwe openingsmaten waarmee Schumann zijn Derde Vioolsonate begint… (JWvR)