The Huntsman’s Apology was een vreemde eend in de bijt in de Rotterdamse muziekscene van de jaren 90. De groep, met als spil de zanger met donkere bariton Erik Boekesteijn, zocht inspiratie in prog, folk en romantische poëzie en was daarmee in die tijd vrij uniek. Ruim 25 jaar na het live-album Bleeding On The Stereo (1999), keert Boekesteijn terug met het debuut van Walsaurus, het duo dat hij vormt met multi-instrumentalist en producer Bert Thierauf, aangevuld met gastmuzikanten. In die kwart eeuw heeft de zware stem van Boekesteijn alleen maar aan diepte en rijpheid gewonnen, in gezongen voordrachten van de poëzie van onder meer Emily Dickinson, Clare Harner en Wystan Hugh Auden. Woorden van hoop, verdriet, verlies en de dood, die werden vertaald naar een verzameling folknummers/soundscapes die traag en plechtig voortschrijden, als een processie door de nacht. Het is opvallend dat juist een fraaie interpretatie van Nick Drake ’s melancholieke Time Has Told Me een dunne straal licht schijnt op de wereld van Walsaurus. Zingend, lispelend, somberend en brommend maakt Boekesteijn zich de teksten eigen en graaft hij zich diep in ieder gedicht en nummer. Creatures Of Grief & Loss is een indringende, donker-romantische reis. (MR)