De jaren dertig vormen voor velen een bittere herinnering. 'Ik heb eens ronduit verklaard, van mijn part kwam er maar oorlog, dan hebben we tenminste allemaal niets', aldus één van de slachtoffers na veertig jaar. Het is opvallend dat er over de crisiswerkloosheid nauwelijk gedegen literatuur bestaat. Het is voornamelijk bij stemmingsbeelden gebleven: het stempelen, de ingenieur op de tram en het kwartje van Romme. De auteur heeft als eerste een serieus en gedetailleerd onderzoek gedaan narr de steunverlening, de werkverschaffinf en naar welke pogingen er zijn geweest, de werkloosheid terug te dringen. In het geheel genomen, reageerde Nederland op de crisi als op een natuurramp. Een nationaal beleid kwam slechts moeizaam tot stand, en een werkelijk alternatief konden sociaal-democraten, communisten en vakbeweging niet bieden. De auteur gaat ook uitvoerig in op de ontwikkelingen in Amsterdam, om te laten zien wat het landelijk beleid in de praktijk betekende, zowel voor de steuntrekkers als voor de ambtenaren van de Sociale Dienst. De sociale gevolgen voor de werklozen en de machteloosheid van de overheid zijn de twee centrale thema's van het boek